Mijn zoektocht naar authenticiteit

Ik baal van mezelf vandaag.

Ik zal het niet mooier maken dan het is.

Op een gekleurd glaasje voor mijn neus staat de tekst “Accept what is, let go of what was and have faith in what will be”. Ik begrijp de waarde van deze tekst. Voel de betekenis. En toch knaagt er iets. Wat doe ik fout? Wat moet ik anders doen?

De afgelopen anderhalf jaar ben ik bezig geweest om mijn eigen onderneming op te zetten. Als natuurcoach, als natuurgids voor gezinnen met jonge kinderen én als begeleider van mannencirkel De Broederschap.

Met alle activiteiten heb ik tot nu toe ervaringen mogen opdoen en die waren stuk voor stuk super fijn. Spannend, dat ook. Want alles was nieuw voor me. En alle eerste keren zijn spannend. Maar ik geniet ook van die spanning. Weet dat mijn persoonlijke groei buiten mijn eigen comfortzone te vinden is.

En toch, het knagende gevoel blijft zo nu en dan terugkeren. Ik blijf zoekende. Zeker, ik heb mijn draai gevonden de laatste jaren. Zat erg lekker in mijn vel de afgelopen tijd. Heb nog meer discipline ontwikkeld. Kan veel makkelijker nee zeggen tegen dingen. Ook als de hele groep om me heen ja zegt. Kortom: ik ben behoorlijk in balans. Handel vanuit persoonlijke kracht.

Maar die twijfel… gekmakend soms!

Waarom zou iemand mij kiezen als coach? En niet één van de vele duizenden anderen die Nederland rijk is? Wat maakt mij uniek? Wie is de authentieke Erik eigenlijk?

De authentieke Erik is een 36-jarige, ongetrouwde man. Wel is hij al bijna 13 jaar samen met zijn vriendin Nathalie en hun twee zoons Melvin en Jeffrey (inmiddels beide volwassen).

Hij is sportief, verslindt boeken (veelal over persoonlijke ontwikkeling), werkt parttime voor een baas, komt financieel met moeite rond, ondanks een zuinig leven.

Hij is gelukkig met weinig, maar voelt zich gevangen in een leven dat draait om de eindjes aan elkaar knopen en de zoektocht om van dat leven bevrijd te raken.

Er bungelt een plastic zakje op zijn buik, die de ontlasting opvangt die zijn stoma produceert. Maar hij is medicatie- en klachtenvrij, nadat hij ooit bijna dood ging aan een chronische darmziekte.

Hij is ontzettend graag buiten. Duikt al 4 jaar lang vrijwel wekelijks in zee samen met zijn vader. Voor de uitdaging (in de winter) en voor het lekkere gevoel (tijdens de warmere maanden van het jaar).

Hij houdt een dagboek bij. Sport zes keer per week. Mediteert zeven keer per week. Wandelt dagelijks een rondje na het avondeten. Drinkt nog maar heel weinig alcohol. Maakt zo nu en dan dankbaar gebruik van (de inzichten van) plantmedicijnen (wiet, paddo’s, truffels, Kambo) en staat open voor wat het leven nog meer te bieden heeft.

Hij worstelt af en toe met huidklachten (en werkt aan gerichte oplossingen hiervoor). Draagt lenzen, maar wil hier vanaf. Draagt barefoot schoenen, maar loopt nóg liever op blote voeten. Geeft geen reet om hippe kleding, dure auto’s of een brandschoon huis. Geniet veel liever van belangrijkere zaken in het leven en oprechte verbinding met mensen.

Bovenal is hij zo vaak mogelijk te vinden in de natuur. En die begint al bij zijn eigen achtertuin. Sterker nog; zelfs de beestjes in huis fascineren hem en zet hij altijd levend weer buiten.

De natuur is zijn grote passie. Hij kan er eindeloos ronddwalen, over vertellen, verbindingen leggen en daar dan weer over vertellen. Of schrijven. Ook zo’n activiteit waar hij blij van wordt.

Maar dat zijn dingen die voor hem normaal zijn. En dus denkt hij, vaak ten onrechte, dat iedereen daar goed in is of interesse voor heeft. Hij is zich ervan bewust dat dit onzin is, maar toch twijfelt hij nog steeds aan zijn eigen kunnen.

Want waar blijven zijn klanten? Waarom gaan mensen in zijn omgeving zo lekker vooruit en blijft hij achter? Is hij niet leuk genoeg? Niet goed genoeg? Niet authentiek genoeg?

Of heeft hij zijn ware roeping nog niet gevonden? Ligt er achter de sluier van wat hij denkt dat zijn roeping is nóg iets verborgen? Iets dat hij écht te doen heeft in dit leven?

En zo ja; wat dan?

Hij vraagt. Hij zoekt. Hij vindt. En zoekt verder. Schrijft inzichten op. En zoekt weer verder. Hij is gefrustreerd. Zoekt. Voelt zich eenzaam. Lacht om zichzelf. Zoekt verder. Relativeert. En zoekt verder.

Hij is mens. Man. Geduldig. Vriendelijk. Liefdevol. Meelevend. Empathisch. Oprecht. Wil een voorbeeld voor anderen zijn. Staat altijd klaar om mensen te helpen. Zijn opgedane kennis te delen. Is bereid kwetsbaar te zijn, zodat anderen daar kracht uit kunnen putten.

Hij is een ziel in een menselijk omhulsel. Laagje voor laagje pulkend aan de dikke sluiers die zijn ware zelf omhullen. Ont-wikkeling. Steeds dichterbij de kern komend. En toch nog altijd in gevecht met de kritische stem in zijn hoofd: “Wie ben jij dan?”

Tja… wie ben ik? Wat doe ik hier? Waarom ben ik hier?

Ik zoek verder…

En help jou graag hetzelfde te doen.

Want laat me even iets duidelijk maken na dit verhaal; ik ben niet depressief. Niet verdrietig. Geen doemdenker en ook niet cynisch.

Ik ben vitaal. Optimistischer dan ooit. Vrolijk. Geduldig. Kan goed luisteren. Hoor wat de behoefte van een ander is, maar geef zelden ongevraagd advies. Alleen als JIJ wilt dat ik je help, dan doe ik dat. En dan geef ik 110%.

Want daarvoor ben ik hier écht. Dienstbaar zijn. Aan jou, mezelf, de aarde, het grotere geheel.

Bedankt voor jouw aandacht tijdens het lezen mooi mens. Ik heb ongetwijfeld iets in jou aangeraakt. Misschien vond je herkenning in mijn verhaal. Of vind je mij maar zielig; “Wat een zeikerd!” Het is allemaal oké. Ik heb er vrede mee. Het is slechts een stukje van wie ik ben. Vandaag. Op dit moment.

Morgen is alles anders. Beginnen we weer opnieuw. En met een schone lei. Geniet van je reis!