Where the magic happens

“Ik had de natuur nog nooit van zo dichtbij bekeken, echt heel gaaf!” zegt hij als we even gebroederlijk naast elkaar lopen. Ik glimlach en m’n hart maakt een sprongetje… dít is waarom wij doen wat we doen met Be in nature.

We wandelen dan al zo’n 1,5 uur door de Amsterdamse Waterleidingduinen. Nog 3 uur te gaan, want in overleg met de ouders hebben we er een kinderpartijtje XL van gemaakt. Moet kunnen met een stel energieke 11-jarigen…

Wat een heerlijke leeftijd is dat toch! Ontzettend wijze opmerkingen worden afgewisseld met flauwe grappen. Het ene moment zijn ze tegendraads, het andere lopen ze als betoverd door het bos.

Eenmaal uit de auto moeten kinderen altijd eerst even uitrazen. Die vrijheid gunnen we ze ook altijd. Maar hoe langer we in het groen zijn, hoe rustiger iedereen wordt. Passen worden vertraagd, stemmen gedempt, zintuigen geopend. And that’s where the magic happens!

De bioloog van het stel zit deze middag vooral in z’n eigen bubbel. Hij vangt sprinkhanen en kikkers, vertelt veelvuldig over wat ie allemaal al weet en wil iedere natuurschat die ik de groep laat zien meteen hebben.

Het enige meisje in de groep dendert vandaag in sneltreinvaart over haar angsten heen. Bij de auto vond ze de natuur maar ‘niks’. Een uur later is de natuur toch wel ‘erg leuk’ en aan het eind van de middag ‘houd ze van de natuur’.

En de jarige job? Die verbaast zich over het feit dat de natuur zó mooi is. Struint statig met z’n zelf gevonden wandelstok door de duinen, geniet van z’n zelfgemaakte (water)muntthee en bouwt vol enthousiasme aan z’n schuilhut.

Als hij op zeker moment – vlak achter me – tussen z’n ouders in loopt hoor ik hem vertellen hoe leuk hij dit partijtje vindt. Een reactie die we deze middag wel vaker horen. En ook na afloop laat één van de ouders weten dat hun zoon vol stoere verhalen thuis is gekomen.

Ruim 4 uur struinen door de duinen; het klinkt misschien als een hele opgave, maar de tijd vloog zoals altijd voorbij!

De grap is dat als je de afstand meet die we tijdens zo’n tocht afleggen, je niet verder komt dan 2 kilometer. Maar daarin kun je zo ontzettend veel doen en ontdekken, dat verder lopen nauwelijks meerwaarde heeft.

Verwondering begint dichtbij. Het verandert perspectieven, inspireert, biedt nieuwe mogelijkheden, laat mensen ontspannen. De vruchten die je daarvan plukt heten plezier, verbinding en gelukzaligheid.

Zo krijg je zelfs een groep 11-jarigen stil. Moe maar voldaan kruipen ze de auto in. Om vervolgens uit zichzelf weer uit te stappen en ons te bedanken voor de leuke middag. Een groter compliment kunnen we ons niet wensen!