De acht grote lessen van de natuur (les 7)

“… Soms kan een nederlaag best noodzakelijk zijn; dan weet je tenminste wie je bent. Wat kunnen we overwinnen? Waardoor struikelen weer? En vallen we? En staan we wonderbaarlijk genoeg weer op? En gaan we door?” ~Maya Angelou~

Vorige week postte ik een verhaal over les 6 van De acht grote lessen van de natuur (van Gary Ferguson).

Vandaag les 7: Na een natuurramp die alles ontregelt, weet de natuur zich altijd weer prachtig te herstellen

Je zit op bodem van een diepe put. Het is er donker, koud en eenzaam. Je roep om hulp echoot, maar niemand hoort je. Je staat er alleen voor.

Althans, zo voelt het op dat moment.

De landing is vrijwel altijd hard en onverwachts. Alsof je geduwd wordt door een onzichtbare hand.

Traumatische gebeurtenissen zoals een ontslag, scheiding, sterfgeval, letselschade of oorlog zijn de die onzichtbare handen.

In mijn geval was het de diagnose colitis ulcerosa. Oftewel: een chronische ontsteking van de dikke darm. Vanuit het niets kreeg ik ‘levenslang’.

Ik was 18 jaar – mijn volwassen leven stond op het punt van beginnen – maar ik dook voorover een diep, donker gat in. Mijn leven leek over voor het goed en wel begonnen was.

Bosbrand
Laten we nu eens een natuurramp als metafoor nemen voor zo’n traumatische ervaring.

Ik vind het voorbeeld van een bosbrand in mijn geval treffend, omdat de chronische ontsteking voor hitte zorgt in mijn lijf. Misschien voelt een storm, overstroming of aardbeving voor jou passender.

Waar ik toen nog geen benul van had, was het belang van kleine natuurbrandjes.

Wist je bijvoorbeeld dat de zaden van bepaalde bomen, planten en paddenstoelen pas kunnen ontkiemen na een brand? De natuur is er dus bij gebaat dat er zo nu en dan fik is. De brand ruimt op én creëert ruimte voor iets nieuws.

Zie die kleine brandjes als de emoties en gevoelens die je moet verwerken. Geef je daar ruimte aan? Dan dooft het vuur – bij gebrek aan brandstof – snel uit. Je leert je les, staat weer op en gaat door.

Onderdruk je je emoties? Dan verzamelt zich jarenlang een dik pak droge bladeren en kreupelhout op de bosbodem (lees: opgekropte emoties in je lijf).

Het is wachten op een vonkje, vaak een onbenullige situatie in jouw leven die de emmer doet overlopen. De brand die daarop volgt slaat vervolgens verwoestend toe.

Wat achterblijft is een smeulend, kaal landschap. Hier en daar staat een zwartgeblakerde boom. Alle dieren zijn ontsnapt of dood. Het leven lijkt ten einde.

Zie daar nog maar eens van te herstellen.

Scheuren in de put
Het goede nieuws is: herstellen lukt altijd. De natuur is enorm veerkrachtig. Jij dus ook.

Maar herstellen staat niet gelijk aan ‘teruggaan naar de oude situatie’. Transformatie klinkt beter in dit geval.

Een platgebrand bos ziet er eerst uit als een doods landschap. Leven op deze plek lijkt onmogelijk en onwenselijk.

Maar wie goed kijkt, ziet binnen enkele weken groene sprietjes door de verkoolde resten prikken. Nieuw leven ontluikt vanuit een zeer vruchtbare bodem.

De ooit zo kille, benauwende put begint scheuren te vertonen. En door de scheuren sijpelt licht naar binnen.

Waar gras groeit, volgt al snel meer vegetatie. Zij wordt geholpen door insecten (voor de bestuiving) en vogels en kleine zoogdieren (voor het verspreiden van zaden).

Langzaam bloeit het ecosysteem weer op. Er ontstaat een nieuw bos. Niet zoals vroeger, maar daardoor niet minder mooi of gezond.

Sterker nog: meestal is zo’n nieuw bos vitaler dan het voorgaande. Zij voedt zich met de grondstoffen en mineralen van haar voorganger.

Het licht dat door de scheuren sijpelt geeft je hoop en motivatie om te ontsnappen uit de put. Om net als de eerste plantjes op de verkoolde bosbodem jouw plek weer in te nemen in dit leven.

Je bent niet langer bang voor het donker, maar weet dat deze periode jouw voedingsbodem is voor het volgende hoofdstuk.

Je hervindt de kracht om weer op te staan, je rug te rechten, te vechten voor je leven. What doesn’t kill you makes you stronger, remember?

Een nieuw begin
Mocht jij momenteel in de put zitten, weet dan dat je niet alleen bent. Velen gingen jou voor. Velen zullen er nog volgen. En velen zijn bereid om jou te helpen die de put af te breken.

Jij bent degene die het sloopwerk moet uitvoeren, maar er zijn genoeg mensen die je daarin willen bijstaan.

Blijf alsjeblieft geloven in je eigen veerkracht. Geloven in de zin van het leven.

Jij maakt namelijk verschil. Véél meer dan je denkt. Voor de mensen om je heen. En misschien wel voor een wildvreemd iemand aan de andere kant van de wereld, gewoon door je verhaal te delen.

Zo verandert een ooit doods landschap in een gezond bos vol kleur, leven en biodiversiteit.

Zo verandert jouw leven – ooit uitzichtloos – in een verhaal vol kracht, levenslust en passie.

Blijf sterk mooi mens. Geloof in jezelf. Een (natuur)ramp is slechts de resetknop. Het geef jou de gelegenheid de dingen vanaf nu anders te doen. Los te breken van eerdere patronen.

De put is niet het einde, maar slechts het begin van jouw nieuwe verhaal.

From the ashes we shall rise!