Mediteren op een bomenkerkhof

Stel: je zoekt een fijne plek om te mediteren. Je denkt er niet te lang over na, maar volgt je gevoel en…

…komt uit op een bomenkerkhof.

Wat betekent dat?

Het antwoord: dit betekent voor iedereen iets anders. Maar ik deel graag mijn antwoord met je.

Gisteren wandelde ik in mijn favoriete duingebied. Ik ging erheen om terug te zakken in mijn lijf. Hard nodig, na een paar dagen worstelen met mijn gedachten.

De perfecte setting
Na een half uur struinen langs duinvennen kom ik uit in een stukje naaldbos. Ik trek mijn schoenen uit en gooi mijn rugzak af. Even aarden op het zachte mos-bed onder mijn voeten.

De voorjaarszon voelt aangenaam op mijn gezicht. Overal hoor zingende vogels om me heen. Enkele hommelkoninginnen zoemen zo nu en dan voorbij, op zoek naar nieuwe nestgelegenheid.

De perfecte setting voor een meditatiemoment. Althans, dat zou je denken.

Waarom weet ik niet, maar ik trek mijn schoenen weer aan en loop door. Ik moet verder. Dat is geen bewuste gedachte, het is een gevoel. En aangezien ik daar zo goed mogelijk naar probeer te luisteren, volg ik die ingeving.

Eenmaal buiten het naaldbos sjok ik doelloos door wat stuifzandkuilen richting een ander bosje. Loofbomen dit keer. Ik sta stil en kijk om me heen. Vooral jonge bomen, valt me op.

Ik beweeg richting een open plek waar tientallen bomen op de grond liggen. Halverwege de stam geknakt. Alsof een reuzenhand voor de lol wat lucifers gebroken heeft.

De bomen worden vergezeld door honderden takken, verspreid over de open plek. Een trieste aanblik. Zeker niet een plek waarvan je denkt: “Laten we hier eens fijn mediteren.”

Toch doe ik dat wel.

Waarom? Wat trekt mij aan op deze plek vol dood en verderf? Ik heb geen idee…

Samenwerking, werklust en fysieke kracht
Ik trek mijn schoenen en sokken weer uit en begin rond te lopen.

Langs de randen van de open plek staan alle bomen nog overeind. Ze ogen kaal en levenloos.

Eenmaal dichterbij valt me pas op dat ze allemaal bomvol knoppen en bloeiende katjes zitten. Niks dode bomen, deze broeders zijn springlevend! Ze missen alleen nog fris groen blad.

Ik kom tot stilstand bij één van de bomen en zoom in. Zowel de stam als de grond eromheen komen meteen tot leven. Hier wordt keihard gewerkt.

Mieren. Tientallen doorkruisen het verticale landschap. Nog eens honderden anderen volgen de snelwegen die hun voorgangers maakten door geursporen (feromonen) achter te laten. Na een lang seizoen onder de grond zijn ze op zoek naar voedsel voor de kolonie.

Een tijd lang volg ik hun verrichtingen, gefascineerd door hun samenwerking, werklust en fysieke kracht. Kunnen wij mensen nog wat van leren, denk ik een tikkeltje cynisch.

Idyllische plek
Terug naar de open plek. Ik vlei mezelf neer op een zonnig heuveltje, sluit mijn ogen en neem het zonlicht dankbaar in ontvangst.

Als ik mijn ogen weer open kijk ik met een andere blik rond. Wat zojuist nog een uitgestorven plek leek is volledig tot leven gekomen.

In de luwte van de omgevallen bomen ontdek ik het frisgroene blad van de hondsdraf. Binnenkort zal het hier vol paarse bloemetjes staan.

Hertenkeutels en vossenpoep wijzen op de aanwezigheid van grote zoogdieren.

En sinds ik stil zit komt om mij heen het vogelrijk tot leven. Tientallen zijn het er. Ik tel met gemak 15 verschillende soorten.

Ik hoor de eerste fitissen van het jaar zingen, nét terug na hun lange reis vanuit Afrika. Een gekraagde roodstaart (wát een beauty is dat!) zoekt druk naar voedsel. Boven mijn hoofd klapt een havik langzaam haar vleugels op en neer, cirkelend op de thermiek.

Ineens zit ik op een idyllische plek. Als ik het zo omschrijf klinkt het romantisch, maar ik heb er geen woord van gelogen. Ik neem slechts waar wat er gebeurt in én om mij heen.

Een kwestie van perspectief
Als ik na een uur opsta en rondkijk, weet ik waarom ik juist op deze plek terecht ben gekomen. Het is een spiegel. Een spiegel van mijn kijk op de huidige staat van de wereld. Waarin chaos lijkt te overheersen. Oude systemen in sneltreinvaart omver vallen en kraken onder de grote (sociale) druk.

Maar wie goed kijkt ziet nog iets anders. Levenslust! Een bruisende gemeenschap van planten en dieren. Klaar voor de lente, vol hormonen en energie. Toewerkend naar een nieuwe generatie, zoals dat al duizenden jaren gebeurt op deze prachtige planeet.

Wat eerder een plek vol dood en verderf leek is eigenlijk een plek vol hoop, geloof en liefde. De potentie barst uit haar voegen.

Het is dus een kwestie van perspectief. Kijk je naar wat er allemaal mis in de wereld? Dan is de kans groot dat je je vaak ellendig voelt. Weinig energie hebt. Met een beschuldigende vinger naar anderen wijst.

Of kijk je naar wat er allemaal goed gaat? Hoopvolle initiatieven die overal om ons heen ontstaan. Mensen die bouwen aan een nieuwe, duurzame plek om te leven. Wijze zielen die weer in verbinding staan met hun natuurlijk omgeving en zélf verantwoordelijkheid nemen.

Wij zijn natuur. En alles wat we nodig hebben is er al. Moeder Aarde is ons thuis, onze beste lerares en meest complete apotheek. We hoeven ons slechts te verbinden met wat wij al zijn om te profiteren van haar rijkdommen. Wat een weelde!