Leren van een burenruzie tussen twee futen
In stilte door de natuur bewegen is magisch. Door te vertragen zie je meer, hoor je meer en voel je meer. Je beweegt mee op het ritme van de natuur, waarin zelden haast geboden is. Het leven is een marathon, geen sprint. Natuurlijk bewegen verschillende organismen op verschillende tempo’s. Insecten en sommigen planten hebben een korte levensduur en moeten daarom zo snel mogelijk zoeken naar voedsel, een partner of bestuiver om zichzelf voort te planten. Andere organismen, zoals mensen maar ook vogels, hebben tijd voor ontspanning.
Zo liep ik laatst door een stiltebied dat grenst aan de Kagerplassen. Het was er weelderig groen. Tal van verschillende soorten bloemen en wilde aardbeien op de bosbodem zorgen voor kleur in het decor. Dotterbloemen in de sloten, moerasandoorn, gewone brunel en grote egelskop op de grens van water en land. In de bomen boven m’n hoofd laten onder andere de vink, tjiftjaf, zwartkop en de koekoek van zich horen.
Tergend langzaam, zodat we opgaan in de natuur, lopen Nathalie en ik tussen hoge rietkragen door. Af en toe vangen we een glimp van het water op, waarop families futen en meerkoeten druk bezig zijn om de jongste leden van het gezin te voorzien van voedsel en veiligheid.
Als ik even sta te kijken naar een fuut, vliegt vanachter het riet een andere fuut zijn kant op. Dit is geen warm welkom, dit is een regelrechte aanval. Hier wordt een territorium verdedigd. De fuut die zojuist nietsvermoedend het grondgebied van zijn buurman betrad, draait zich vliegensvlug om en begint vervolgens aan een sprint over het water, waarbij hij zijn poten en vleugels inzet om snelheid te maken. Na een sprint van zo’n 25 meter duikt hij onder, op de huid gezeten door de boze buurman, die achter hem aan duikt. Heel even is het rustig op het water.
Als de eerste fuut weer bovenkomt trekt hij nog een korte sprint en valt dan stil. Zijn vrouw en enige overgebleven jong liggen stil aan de overkant, in afwachting van wat er gaat gebeuren. De eerste fuut is nu in zijn eigen territorium. Zijn angst is verdwenen. Hij zet zijn roodbruine kraag op en maakt zichzelf groot. De boze buurman staakt zijn achtervolging. Beide heren zwemmen zijdelings langs elkaar. De kragen uitgezet, de borsten vooruit. Enkele ogenblikken van wederzijds respect gaan voorbij en dan ineens draait de boze buurman zich om. De kraag wordt ingeklapt, hij draait zijn opponent de rug toe en begint rustig zijn veren te poetsen. De tegenstander volgt zijn voorbeeld. De vrede is getekend, voor nu.
Ik reflecteer op wat ik net gezien heb. Een prachtig schouwspel tussen twee toegewijde ouders. Geen van beide laat over zijn grenzen heen gaan. Beide bewaken ze hun familie en foerageergebieden. Maar belangrijker nog; beide blijven niet hangen in hun boosheid. Wat even daarvoor op een regelrechte oorlog leek uit te draaien, is in een split second veranderd in een vredig tafereel. Geen haat en nijd meer, geen jaloezie en al helemaal geen ‘jouw krijg ik later nog wel’ wraakgevoelens. De futen leven slechts in het moment. Het verleden en de toekomst zijn niet relevant. Je leeft nu en het is altijd nu. En nu. En nu. En nu. The now is all there is.
Als je dit in de diepste vezels van je lichaam voelt, werkt dat ontzettend bevrijdend. Je hoeft niet langer te lijden onder wat je in het verleden is overkomen. Je hoeft niet te vrezen voor wat nog komen gaat. Lukt het jou om dingen los te laten? Of blijf je je vastklampen aan wat iemand je heeft aangedaan of wat je overkomen is? Voer je dat enge gesprek dat je moet aangaan tientallen keren in je hoofd?
Je gedachten zijn een krachtig hulpmiddel als je ze op de juiste manier inzet. Ze zijn echter ook een gevaarlijke vijand die jou volledig in hun greep kunnen houden als je niet beseft dat jij je gedachten niet bent. Ze zijn slechts een klein onderdeeltje van het krachtige wezen dat jij bent. Bevrijd jezelf van het juk van jouw kritische innerlijke stem door hem te leren herkennen. Het is een proces van de lange adem, dat gepaard gaat met vallen en opstaan, maar door de innerlijke criticus te leren herkennen, schakel je hem stukje bij beetje uit. En ga je meer en meer leren leven volgens jouw voorwaarden. Volgens jouw wensen en dromen. Ga je écht staan voor jouw waarheid.
Twee ruziënde futen kunnen je zo’n inzicht geven. Maar de natuur zit bomvol levenslessen. Zij en jij zijn namelijk één. Jij bent ook natuur. Uit dezelfde grondstoffen, mineralen en levensenergie opgebouwd als de dieren en planten om je heen. Het enige wat je hoeft te doen is zo nu en dan vertragen. Meewegen op de stroom van het leven. Met dat wat zich aandient. En dan te weten; alles is goed zoals het is.