In de bocht van een lieflijk beekje

“𝑾𝒂𝒕 𝒅𝒐𝒆 𝒋𝒆 𝒆𝒊𝒈𝒆𝒏𝒍𝒊𝒋𝒌 𝒕𝒊𝒋𝒅𝒆𝒏𝒔 𝒛𝒐’𝒏 𝒕𝒐𝒄𝒉𝒕?”, vraagt een collega. “𝒁𝒐 𝒎𝒊𝒏 𝒎𝒐𝒈𝒆𝒍𝒊𝒋𝒌”, glimlach ik. “𝑲𝒍𝒊𝒏𝒌𝒕 𝒎𝒊𝒔𝒔𝒄𝒉𝒊𝒆𝒏 𝒈𝒆𝒌, 𝒆𝒏 𝒛𝒐 𝒗𝒐𝒆𝒍𝒕 𝒉𝒆𝒕 𝒔𝒐𝒎𝒔 𝒐𝒐𝒌 𝒏𝒐𝒈, 𝒎𝒂𝒂𝒓 𝒋𝒖𝒊𝒔𝒕 𝒅𝒂𝒏 𝒈𝒆𝒃𝒆𝒖𝒓𝒆𝒏 𝒅𝒆 𝒎𝒐𝒐𝒊𝒔𝒕𝒆 𝒅𝒊𝒏𝒈𝒆𝒏.”

Natuurlijk bedenk ik vooraf waarover we het kunnen hebben en wat we onderweg kunnen tegenkomen. Maar zoals de bomen om ons heen jaarrond flexibel zijn, moet ook ik meebewegen. Want wie niet meebuigt, breekt.

De dag vóór dit gesprek wandel ik weer eens over de Veluwe. We kennen inmiddels onze plekjes, maar deze tocht is van een ander niveau als het op stilte aankomt. In zes uur tijd komen we evenzoveel personen tegen.

Als blauwe draad door onze wandeling heen stromen twee lieflijke beekjes. Om de zoveel meter bieden ze de prachtigste doorkijkjes.

Al snel komen we een bankje tegen in de bocht van een beek. Twee gebroederlijk naast elkaar zittende ijsvogels zijn voor ons het signaal om hier even te stoppen. Boven ons dansen zonnestralen door het frisgroene dak van beukenblad.

Het verbaast me hier ijsvogels te zien. Het water is erg ondiep; hoe vang je hier vis zonder je nek te breken? Zo leer ik iedere keer bij, puur door te observeren.

Als we even stilzitten komt het bos weer tot leven. Vinken scharrelen tussen de bladeren en vanaf hun uitkijkpost halen grauwe vliegenvangers acrobatische toeren uit in hun jacht naar insecten. Alles wat fladdert en in hun snavel past, is een potentiële maaltijd.

Boven de beek – in de late middagzon – dartelen koolwitjes en weidebeekjuffers. Overal liggen omgevallen bomen en dikke takken in het stroompje; bruggen voor kleine zoogdieren en schuilplekken voor het onderwaterleven. Iedere vierkante meter is waanzinnig mooi hier.

Als we na 20 minuten weer doorlopen stralen we allebei. In korte tijd voelen we ons volledig opgeladen en zijn we alle spanning van de afgelopen drukke weken kwijt. Intens geluk maakt zich van ons meester. Het soort geluk dat je in je hartstreek voelt. Of als vlinders in je buik. Het soort geluk dat je niet in woorden kunt vatten, maar slechts kunt voelen en ervaren.

Zo is het ook met de tochten die ik begeleid. De vraag “Wat doe je nou eigenlijk tijdens zo’n tocht?” is dan ook onmogelijk te beantwoorden. Woorden doen ervaringen altijd tekort. Het zijn slechts labels die wij mensen erop plakken. Een ervaring doet iets met je op een diepere laag. Dat valt met ons beperkte bewustzijn niet te snappen. En dat hoeft ook niet – hoe moeilijk we dat ook kunnen accepteren.

Ik gun ieder mens zo'n ervaring. Even weg van alles en iedereen en volledig aanwezig in het moment. Je voelt je verbonden met het leven om je heen en voed je met de overal aanwezige schoonheid.

Eén ding kan ik je alvast verklappen: zo’n moment draag je nog lang met je mee en is dé ideale vitaliteits-boost waar we met zovelen naar verlangen. 𝑽𝒊𝒕𝒂𝒎𝒊𝒏𝒂𝒕𝒖𝒖𝒓 noem ik het. Zin in een shotje? Let’s gooo! 😁