Huisje op de grond, slak in de mond.

Het gebeurt allemaal in een tijdsbestek van ongeveer een minuut. Het startsein wordt gegeven door stevig gefladder in de magnoliaboom naast onze veranda. Het mooie is dat deze elementen in onze tuin naadloos op elkaar aansluiten. Het leven dat zich afspeelt in de magnolia, speelt zich af pal naast het onze en is er tegelijkertijd mee vervlochten. De huismussen – die er meestal zitten – en wij zijn één familie en volledig aan elkaar gewend.

Nu gaat het echter om een grotere vogel. Dat valt direct op. Vanuit mijn brein komt het signaal ‘sperwer’. Die landt hier namelijk wel vaker en is logischerwijs de enige grote vogel die deze plek uitkiest in onze tuin. Voor de andere grotere vogels die onze tuin dagelijks aandoen – kauw, Turkse tortel, houtduif, ekster – is de magnolia geen wenselijke plek.

Het signaal vanuit mijn brein blijkt niet te kloppen; het is namelijk geen sperwer, maar een gaai. In al zijn eenvoud een werkelijke prachtige vogel. De gaai is bruin, maar heeft enkele sprekende lichaamsdelen en lijkt eigenlijk in niets op andere vogelsoorten die in Nederland voorkomen.

Zo is zijn kruin wit met zwarte streepjes, de ogen hazelnoot bruin met zwarte pupil – en bewaarder van een zeer intelligente blik, de gaai ontgaat maar heel weinig! Bovenal vallen de blauwe vlakken op zijn vleugels op. Fel lichtblauw, met subtiele, donkerblauwe streepjes. Als je dat eenmaal van dichtbij gezien hebt kun je niet anders dan je kijk op vogels veranderen. Ze zijn zó mooi! Ieder op hun eigen manier dragen ze fantastische eigenschappen met zich mee. En bovenal: ze leren ons ontzettend veel, althans hen die open staan voor de lessen der natuur.

Stilletjes blijven we zitten. De gaai bevindt zich op nog geen twee meter afstand. Eén snelle beweging en hij is vertrokken. Natuurlijk heeft hij ons al gezien, maar zoals de situatie nu is vormen wij geen bedreiging voor de slimme einzelgänger. Want dat is het hè! Gaaien zijn graag alleen. Moet ook wel, als je geregeld eikels en andere noten verstopt of juist steelt van minder goede verstoppers in buurt. Wist je dat gaaien tot wel 5000(!) eikels per herfst opsnorren en verstoppen als wintervoorraad?

De gaai glijdt vanuit de magnolia in het kleinere pruimenboompje ernaast. Hij werpt een blik op de dichte heg van de zoetgeurende jasmijn waarin de huismussen zich graag verstoppen. Met een sprong stort hij zich in de heg. Geen alledaagse beweging voor een gaai. Zou er een nest zitten? Gaaien lusten wel een eitje op z’n tijd… Maar voor we de vraag hebben gesteld hopt hij weer terug in de prunus.

Dan valt hij opnieuw uit. Dit keer tegen de stam van de magnolia en meteen weer terug, maar wel met een forse huisjesslak in zijn snavel. Aha! Toch eten gevonden. Naat en ik kijken elkaar aan. “Wist jij dat gaaien slakken eten?” Ik schud ontkennend het hoofd en glimlach. Hoe scherp ik ook ben, ik leer werkelijk iedere dag iets nieuws over de planten en dieren om ons heen. Zelfs in m’n eigen kleine stadstuintje ben ik nooit uitgeleerd. Geweldig!

De gaai slingert tweemaal met zijn kop heen en weer en trekt de overrompelde slak uit z’n huisje, dat met een zachte plop in de aarde eronder valt. Eén verdieping hoger – terug in de magnolia – veegt onze gevederde buurman de slak langs een tak om hem te ontdoen van slijmresten. Dan springt hij het luchtruim van de tuin ernaast in en is hij weg.

Hoe lang het duurt voordat er weer een gaai in onze tuin landt is altijd maar de vraag. Er kan weken, zo niet maanden tussen zitten. Zo nu en dan vallen ze echter even stil en onverwachts binnen als dat ze weer vertrekken. Ieder bezoek kort, maar krachtig. Al was het maar om die prachtige verschijning die ons – de toeschouwers van het grote spektakel dat het leven heet – gebiologeerd achter latend. Wat is het toch fijn om bewust je natuurlijke leefomgeving te observeren en er één mee te zijn.