Een zorgeloos kwartiertje

Intens gelukkig is ze. Een glimlach van oor tot oor. De ogen sprankelen. Ze raakt me diep. Vooral omdat ze op de heenweg meerdere keren huilde.

Ze staat in zee met wat groepsgenootjes en veegt het zoute water uit haar ogen. Haar kleding is doorweekt.

‘Tot de enkels’, zeiden we nog. Maar dat gaat eigenlijk altijd anders tijdens het project Mee naar zee van Stichting Naar buiten! Leiden.

Net goed! Dit zijn de mooiste momenten voor kinderen. Tis een zorgeloos kwartiertje. Even is er niets anders dan de weidsheid en aangename verkoeling van de Noordzee.

De kinderen betreden haar in eerste instantie altijd met voorzichtigheid. Als ware het een onbekende, vriendelijke grootmoeder, lopen ze in haar zachte omhelsing. Zij spoelt op haar beurt hun zorgen weg en geeft ze er een vreugdevol hart ervoor terug. Zó hoort het te zijn, voor ieder kind. Altijd. Overal ter wereld.

Helaas komen veel kinderen niet (genoeg) buiten. Laat staan in het bos, de duinen of aan zee. En toch zie ik ze juist daar stuk voor stuk ontspannen en een stukje van zichzelf hervinden.

’s Morgens vroeg komen ze vaak druk aan. Uitgelaten. Energiek. Of – zeker geen uitzondering – gefrustreerd dat ze hier ‘moeten’ zijn. Maar het programma dat mijn collega’s en ik ze voorschotelen is stiekem onweerstaanbaar: hutten bouwen, struinen, beestjes zoeken, water filteren, naar zee! Het zijn dingen die veel van deze kinderen zelden tot nooit doen.

Maar vandaag beleven ze dingen die ze de rest van hun leven met zich meedragen. In positieve zin welteverstaan. Onder de Groen doet goed-paraplu van IVN is het goed toeven.

De eerste week zit er nu bijna op. Nog één te gaan. Aan het eind hebben we met ons team zo’n 150 – 200 mooie zielen meegenomen de natuur in. Ze laten vertragen, verwonderen, ontspannen en genieten. Ik kan me nauwelijks een mooiere baan voorstellen en voel me dan ook dankbaar om een steentje te kunnen bijdragen. Al was het maar voor dat ene dat meisje dat me zo diep raakte vanmorgen.

Haar naam weet ik niet eens. En de kans dat ik haar ooit nog tegenkom is klein. Maar vergeten doe ik haar niet. Wat ik op haar gezicht las staat voor iets groters. Iets cruciaals zelfs: het recht van een mens om gelukkig te zijn en zich – al dan niet bewust – verbonden te voelen met Moeder Aarde.

Aardser én hemelser dan dit krijg je het niet.

Om elke dag een natuurpareltje te kunnen delen met zoveel mogelijk mensen, zijn wij een nieuw kanaal op WhatsApp gestart. Nieuwsgierig naar welke cadeautjes er om ons heen te vinden zijn? Leuk als je ons volgt: https://whatsapp.com/channel/0029VbB1FPQF1YlVevwfBc1H