Een wijze les van uilen

Er zit een wijze uil in ieder van ons, de kunst is om het kooitje open te krijgen en hem te bevrijden.

De onvoorwaardelijk liefde van een hond. De intelligentie van paarden tijdens systemisch werk. De rust die alpaca’s en geiten uitstralen tijdens een yogasessie in de stal. Er zijn talloze voorbeelden van dieren die ons – de alwetende mens – iets leren. Prachtig vind ik dat!

Zelf moest ik het hebben van uilen. Niet dat een uil met een brilletje op mij de les wees. Nee, de les zat iets dieper verscholen, maar daarvoor moet je bereid zijn in jezelf te graven. En dat ben ik. Telkens weer opnieuw.

Als fanatieke vogelaar had ik jarenlange één grote wens: een uil zien. Deze mythische vogels hadden (en hebben) een ongekend grote aantrekkingskracht. Door hun verborgen levensstijl en fascinerende uiterlijk staarde ik me jarenlang tijdens iedere wandeling bijna een nekhernia. Iedere boomholte, elk schuurtje, elke wilg, alle uithoeken van Nederland; verzin een mogelijke verblijfsplaats voor een uil en ik keek ernaar!

Zonder succes.

Geen uil te vinden!

Hoe dan?!

Op een dag nam ik een besluit. En sprak ik hardop uit niet langer meer te zoeken naar uilen. Als ik ooit oog in oog mocht komen te staan met zo’n prachtige vogel, dan zou dat wel gebeuren. Niet al je wensen komen uit, daar ben ik oké mee.

Het zal je misschien niet verbazen, maar binnen enkele weken zag ik m’n eerste uil. Sterker nog, het was er niet één, het waren er drie! Op één tak, vlak naast elkaar. Ik stond als aan de grond genageld. Mijn hart maakte een sprong! Ik hield m’n adem in, bang om het moment te verstoren. Ineens stond ik oog in oog met drie kerkuilen, op klaarlichte dag. Wat een magisch moment!

In de jaren erna ontdekte ik meer en meer uilen. Zo hoorde ik op de drempel van mijn huis – in de aangename stilte die de lockdowns met zich mee brachten – maar liefst 2 soorten uilen roepen (rans- en bosuil).

Ook afgelopen weekend was het weer raak. Tijdens één overnachting in de Achterhoek zagen en hoorden we 2 bosuilen in onze tuin én riepen minimaal 4 steenuiltjes in de omgeving van ons huis. Ik droomde er vervolgens de hele nacht over (birdnerd-alert!) 😉

Inmiddels kan ik – blij als een vogelaar daarmee kan zijn – gelukkig zeggen dat ik 5 van de 6 in Nederland algemeen voorkomende uilen heb gezien. Alleen de oehoe ontbreekt nog op dat lijstje, hoewel ik die wel prachtig heb horen roepen tijdens een vakantie in Zuid-Duitsland.

Moraal van het verhaal? Wie té hard zijn best doet, bereikt vaak het tegenovergestelde. We zijn zo gewend tegen de stroom in te zwemmen, dat we vergeten zijn hoe fijn het is om mee te glijden in de natuurlijke stroom van het leven.

Durf eens wat vaker los te laten en je over te geven aan wat het leven je schenkt. Wat dat is het hè! Een geschenk. Elke dag dat je wakker wordt is weer een cadeautje dat je mag uitpakken en biedt nieuwe kansen voor eenieder die in nederigheid én dankbaarheid durft te ontvangen.

Misschien zit jij voor je gevoel ook wel vast in een zelfgecreëerde kooi, maar daar kun je altijd uitkomen. Dat begint met een keuze, gevolgd door actie. Go for it!